μακριά ήταν η θάλασσα

μ   μακριά ήταν η θάλασσα

κι εδώ κανείς

η σιωπή και τα κύματα μόνο

έμεινα να κοιτάζω

το άδειο δωμάτιο

απ`τα κύματα τις ηδονής

τα ρίγη του πόνου

το σφρίγος της ψυχής

ακουμπά στον παγωμένο τοίχο

της σιωπής

μοιράζοντας κομμάτια φωτιάς

οι περαστικοί

κανένας δεν την κοίταξε

δεν έλειπε τίποτα απο κανένα

ήταν μακριά η θάλασσα

(c)γιαννης λαμπρακης 

 Σαβ 02 Φεβ 2013 08:16:16 μμ EET

θα μιλήσω

Δε μπορώ να μιλήσω για όνειρα

ούτε για απόρθητα κάστρα

πολεμίστρες και στρογγυλά παράθυρα

ούτε για άσπρα άλογα

χρωματιστές σημαίες

κυματίζουν δόξα

στη δίκια μου καμάρα είναι

ένα κρεβάτι που βλέπει ουρανό

πόρτες και παράθυρα δεν έχει ..ούτε φώτα

εκτός από λυχνάρι που καίει το λαδί της ζωής

ένα τραπέζι

στο ανθοδοχείο του

είναι όλα τα λιβάδια του κόσμου

στο νιπτήρα μανιάζουν

οι φουρτούνες της θάλασσας

στο τζάκι καίει την υποκρισία

και στην εξώπορτα

ξεψυχά η κάθε νύχτα

οι φωνές στην αυλή

είναι τα παιδικά μας όνειρα

έτσι αγαπημένη μου

δεν κατάφερα να σου μιλήσω για όνειρα

ούτε για κάστρα και πολεμίστρες

μονό για μια κάμαρη

δίχως πόρτες και ταβάνι

©λαμπρακης γιαννης

με ξύλινο σπαθί

Σκαρφαλώνει

ο ήλιος στα δέντρα

Στις στέγες

με μια ανάσα

στις ανεμόσκαλες

του χρόνου

-τα μαρμάρινα αγάλματα -

Τα άλογα των λεγεώνων

-με τους σταυρούς

χαραγμένους στο στήθος

και στο κεφάλι των ιπποτών -

υψώνουν τα λάβαρα τους πάνω μας

το πρόσταγμα τους , φωνές

στο παζάρι της ζωής

όλα να ρέουν μπροστά

στην ονειροπαγίδα το πάθος

με ξύλινο σπαθί

να μετριάζουν οι κύκλοι τις πυξίδας

τον άνεμο και την τρικυμία του πελάου

πλεγμένη βουή ανεξίτηλα χαραγμένη

στα στόμα του μωρού

που άνοιξε τα μάτια του στο φως

σαν οπτασία

περνούν τα λόγια

χωρίς τριγμούς σερνάμενα

από τιν παρθενιά

των παιδικών ονείρων

στα` ακρόποδα του αδη

(c)γιαννης λαμπρακης 

 Τετ 30 Ιαν 2013 02:47:42 μμ EET

νύχτα

το νυχτολούλουδο

μεθά στον αέρα

η ομορφιά πλεγμένη με ζωή

όλος ο ουρανός

χιλιάδες αστέρια

μέσα σ` ένα χαμόγελο

έκρυψα

ηλιοκαμένα μεσημέρια

θάλασσα

με τον αέρα του πελάου

μ` ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ

μέρα ή νύχτα

όσα αγάπησα και μίσησα

είναι

η τρικυμιά

από χαρά φτιαγμένη

για ότι γεννιέται

(c)γιαννης λαμπρακης

μονολογοι

ξεφτούν σιγά σιγά οι σκέψεις

ασπρίζουν απ`το χιόνι οι βούλες

παγώνουν στης καρδιάς τα καταγώγια

οι παιδικές μας οι χάρες …

πέφτει το χιόνι από τα μαλλιά μας

πάν` στης ψυχής μας τη σκεπή

για να παγώσει στη ζωή μας

κι ότι ωραίο να χαθεί

ότι ονειρεύτηκες να ζήσεις

πεθαίνει πριν να έρθει το πρωί

κρατα μοναχά την ελπίδα

για να μην χάσεις τη στιγμή

μα ότι αφήσεις παρακαταθήκη \

ότι ξοδέψεις απ την ψυχή σου εννοώ \

αυτό θα σε χαρακτηρίζει

και θα σε κρατάει μες τον καιρό

πολλές φόρες θα φύγει μακριά

ότι αγάπησες και πόνεσες πολύ

ψάχνει τον τρόπο για να ζήσει

ώσπου να ξαναγεννηθεί

ως κι αν θολώσει το κεφάλι

όσο κι αν κλάψει το μωρό

πάλι θα ξανα-ξημερώσει

μέσα στης γης το βουητό

(c)γιαννης λαμπρακης

Τροχιές

Κύκλους

μετρώ της ζωής

τα κατ` εξακολούθηση ηλιοστάσια

οι εποχές-φθορά παντού-

οι στιγμές

κινούμενες εικόνες στην ακινησία του χρόνου

δίνουν άξια μάταιη

στη φύση τις ζωής -η ζωή τις φύσης -

αδυναμία

χορτάρι στους λόφους του κόσμου

αντιστέκεται λυγίζει

ξαναπατάει στα πόδια του

κοιτά τον ήλιο ,μένει εδώ -αδύναμο-

παντοκράτορας

ο θάνατος ,λαξεύει περίτεχνα την ζωή

αθάνατος υπερόπτης χρωματιστής -αξιοποιός-

ζωοδότης ζωοκλέφτης

πάντα εκεί αντάμα-προς μάτην μας -

έρωτας

κλέφτης πυροδότης -πυρολάτρης -

συκοφαντεί την ανία απαράμιλλος ταραχοποιός

εξαφανίζει αντιστάσεις -αποστάσεις -

ισοπεδώνει ,εξυψώνει καταρρακώνει τα βάθρα

ο άνθρωπος

ταραχοποιός τις μετάλλαξης

οξύθυμος εγωπαθής ρολοδώτης

κριτής υπαρκτός -ανύπαρκτος -

ζωντανός ερωτοκλέφτης-θαμμένος μηδενιστής-

(c)γιαννης λαμπρακης

Στα κύματα

Μέσα στη βουή

αγναντεύω την πορεία -το ποτάμι -της ζωής

όποτε τόλμησα να κοιτάξω πίσω έχασα το φως μου

οι καθρέπτες δεν είχαν καμιά άξια

κανένα είδωλο δεν αντί-στεκονταν

χωνευτήρι του χρόνου περιδίνηση χάους

ήρωες μνημεία μάρμαρα ερείπια όλα

τα έφαγε ο χρόνος και το φεγγάρι

ο ήλιος και η δροσιά της αυγής

το φως να βγαίνει από τις κορφές

να λιάζεται νωχελικά στα ακρογιάλια

απανωτά χάδια του πελαγίσιου αέρα

μοναδικός μάρτυρας υπεράσπισης

γραφτά και άγραφα τραγούδια

περιμένουν χίλια ερωτικά να τα ειπουν

χάδια να καρτερούν τα σώματα

και μέρες να νυχτώσουν

ξεσκίζοντας το υφάδι τις κόλασης

οι μάχες περιμένουν

ήρωες να τις τελειωνόσουν

γητεύω τις ώρες να δω ,μάταια

το Έβερεστ θυμίζει στήθος γυναίκας

κατακτήθηκε μα ποίος τολμά να το ανηφορίσει

ξέμηνα τυφλός μέσα στο χρόνο

περιμείνω

ήλιους και φεγγάρια αστέρια

ώρες γεμάτες ρετσίνι και πεύκο

αλμύρα και έρωτα

γεύομαι τη ζωή σταγόνες

δίψασα να περιμένω

κινώ κατά που σκοτεινιάζει και περιμένω τη νύκτα

εσένα στη νύκτα

λευκό πανί στο πέλαγος

να αγναντέψω από το σούνιο

σημάδι νίκης

αλλιώς τα κέρινα φτερά

θα βιδώσω για να ξεπεράσω τους άνεμους

δε με νοιάζει αν καώ

ούτε αν λιώσουν

θέλω μόνο το δικαίωμα στο ταξίδι

να φουρτουνιάσω τις θάλασσες

σύντροφος του Ποσειδώνα

υποτακτικός στα κοχύλια

να διαφεντέψω την ρωτά των κυμάτων

(c)γιαννης λαμπρακης

κανένας

Μες τα λακκάκια του χειμώνα ωριμάζει η άνοιξη

στις λάσπες των ηφαιστείων  υαλοποιεί τις πέτρες

η δυναμική του απόκοσμου στην καρδιά του κόσμου

μετρημένα αμέτρητα τα παρσέκ και έτη φωτός

 υαλοπίδακες ευτυχίας σε δυο λέξεις

μια δικιά σου ,μια δικιά μου

έτσι φουντώνει το παιχνίδι των αιώνων

ασταμάτητα η ζωή κουβάλα τον έρωτα της

συνυφασμένο μες τον αιώνιο θάνατο

 βρεθήκαμε τυχαία

με τέτοια τερτίπια δεν αγκομαχάει η ζωή

δεν είσαι δικιά μου δεν σου ανήκω

όμως έχεις το κάλεσμα τις σηρήνας

την ομορφιά της Αφροδίτης

για μένα θα κρατήσω το κατάρτι του Οδυσσέα

να δεθώ γιατί φοβήθηκα είναι αλήθια

η ομορφιά σου κάτι ποιο πάνω από αιώνια

σαν άλλος ''κανένας ''θα πορευτώ

ίσος να αγγίξω το περίγραμμα

εσένα ,την σκιά ,τον ήχο της φωνής σου ...

εδώ να στρώνω λουλούδια την δικιά σου αθιβολή

ξυλοκόπος να φτιάξω το κρεβάτι που θα ξαποστάσεις

πεζός να ανοίξω το δρόμο για να με κυριέψεις

(c)γιαννης λαμπρακης