ο σπορος της ζωης

Η μέρα ρίχνει φως στις σκιές

 ροδί ανοιγμένο

φαίνονται τα σπόρια τις ζωής

η ελπίδα καταρρέει πριν  να λάμψει

ολες οι θαλασσινές φουρτούνες

σταματούν στην ακτή

για να γλυκάνουν οι μέρες που τρέχουν

Αυτό που είναι κουκκίδα στον ουρανό

Αύριο θα είναι ήλιος που μας φέγγει

Μια πορεία , μια ευχή σ`ένα αστέρι

Ότι αγαπήσαμε κι ότι μισήσαμε

η σκόνη που είμαστε φτιαγμένοι

Τα υλικά που χρειαστήκαν

Για να στηθεί μια σκαλωσιά πανύψηλη

στον ουρανό

να μπορούν να κοιτάξουν την ομορφιά

όσοι δεν ξεκόλλησαν από τη γη

Με τις ρίζες τους

θρυμματίζουν βράχια

ανοίγουν δρόμους

να φυτρώσουν οι σπόροι της ζωής

σήμερα

για να μην υπάρχουν σκιές αύριο

©γιαννης λαμπρακης

ετερόκλητα

πριν από μας
 γεύτηκαν τους καρπούς
τον αέρα τούτης της γης   
 ερωτεύτηκαν και αγωνίστηκαν
στα  βουνά
στους γυναικείους κάμπους
 την παρθένα θάλασσα μας

ήρωες και εφιάλτες
καρποί  του ίδιου τόπου
 εύκολα
ο ήλιος μαζί με την βροχή
εικόνες που άλλες δεν υπάρχουν
Ερινύες και Σειρήνες
τα νησιά μας
για την μέρα που φαγώνεται
στα βράχια μαζί με τα κύματα
 συγχορδίες
που αναθάρρεψαν
 θεούς με  πάθη
Κενταύρους ,αμαζόνες
την   Δήμητρα να κάνει έρωτα με τον Ποσειδώνα
κι η Αφροδίτη νυμφεύεται τον Ήφαιστο

  πολλά ακόμα
ήθελα να ανακαλύψω τον κόσμο
μέσα από την αφή που άφησαν οι θεοί
και η θαλασσινή αύρα πάνω σου
αργυρό  ιδρώτα
στα σοκάκια  που τρέφεις καημούς
 (c)γιαννης λαμπρακης

ορίζοντας τις κόλασης

Φύτεψα δυο χέρια στο Ήτα του ηλίου

και φύτρωσαν τα χείλια σου

σαν αρχαία τραγωδία περιμένω

- από μηχανή θεό -

να αγκαλιάσει τις ώρες

ανάμεσα σε φως και την  ζέστη

εκεί κρυβόσουν χρόνια πριν σε αγγίξω

φύτεψα δυο χείλια στο Θήτα της θάλασσας

να γεύομαι την αλμύρα

ανάμεσα σε κολόνες

λαξεμένο αιώνιο μάρμαρο

εξέλιξη της ομορφιάς

 χάδι για την ζωή

φύτεψα δυο χέρια στο Όμικρον του ορίζοντα

να μ` αγγίζει σα χάδι 

η πόρτα του παράδεισου

υπόσχεση- παιχνιδιού- παιδιών στο δρόμο

μέτρημα βιαστικό -μπερδεμένο -

για τις ώρες που μένεις μακριά

κούρσεψα το Κάπα της κόλασης

μαζεύοντας τις ώρες που γέμισαν φωτιές

ρεσάλτο πειρατικό στη γαλήνη 

λάβα καυτή λούζει τα χαρτιά

όταν οι λέξεις δε  φτάνουν

στον ήλιο την  θάλασσα 

ο ορίζοντας μιας  κόλασης
που κοντεύει να σβήσει 

(c)γιαννης λαμπρακης

αν

Αν είχα τη δύναμη
δεν θα άφηνα ποτέ δάκρυ να κυλίσει στα μάτια σου
αν το ζητούσες
θα σταματούσα τη γη
όταν νιώθεις όμορφα
να μείνει έτσι για πάντα

αν ήθελες

θα σε ακούω ώρες ατέλειωτες να μιλάς
χωρίς να σε σταματήσω
να σε κοιτώ στα μάτια
ώσπου να πλημμυρίσουν
από τις τρικυμίες των δικών σου
για να σβήνει η φωτιά που με κατακαίει

αν έπρεπε
θα έδιωχνα τους χειμώνες
να μην παγώσει κανένας έρωτας
θα πετούσα τους κεραυνούς μακριά
για να ανθίζει η άνοιξη\
θα εξαφανιζόμουν μέσα στα μαλλιά σου σαν αεράκι

αν το ζητούσες
θα έδιωχνα την αδικία από γύρω μας
ώστε να μην πονέσει κανένας
να σε αγγίξω
αυτό μονό για να καώ από εσένα


να τους κάνω όλους μικρούς ή μεγάλους
αν σε ευχαριστεί
θα μπορούσα να έχω συνεχεία άδικο
Αν το ζητήσεις
να γινόμουν σκιά σου τις μέρες
το φως που διαλύει τα σκοτάδια

μπορεί να χαλάσω τον κόσμο αν το θες και να τον ξαναφτιάξω
δεν χρειάζομαι τίποτα για μένα
αρκεί να ζήσεις
οσο για τον πονο
θα πονούσα μόνος μου
κι αν σκοντάψεις
θα πέσω εγώ
ότι θέλεις
μονό να μου το ζητήσεις
©λαμπρακης γιαννης

Έλα

Έλα λοιπόν
μαζι με την την άνοιξη
να ξανανιώσει
η γέρικη αυλόπορτα
το σκυλί γαβγίζει , το χρόνο που περνά
οι ασπρισμένοι τοίχοι και τα σοκάκια τα χορταριασμένα
ο τρόχος της ζωής
ματώνει
στα μονοπάτια τις χαράς
μπροστά σε ένα αυγερινο
που μαζεύει σκιές για να ζήσει

έλα λοιπόν
να περπατήσει στoν κόσμο
χάραξε
ονειρέψου
άφησε τη ζωή να γελάσει

εκεί στις πέτρες και στα αγριόχορτα θα περιμένω
να ανθίσουν τα μάτια σου στη σκέψη μου
(C)γιαννης λαμπρακης

παιδικά όνειρα

όσα μπορέσαμε να ξαναζήσουμε

οι σκιές που μας στοιχειώνουν

Εκεί που καταφέραμε να κρυφτούμε

Σαν αισθήματα που τείνουν στο άπειρο

Όπως ο θεός …

Πεπερασμένο άπειρο

.μέσα στην απόγνωση τις μοναξιάς

Και την αγωνία τις αγάπης

Άφθαρτες στιγμές

Σε μια φθίνουσα πορεία

αγκαλιά τις κόλασης

Τόσο αληθινή

Όσο και η μέρα που τελείωσε

μέσα σε ασήμαντους δρόμους

κυκλικά αισθήματα

ξεχειλίζουν απόγνωση

χωρίς να ξέρεις το γιατί

γίνεσαι η φωτιά και το κερί

την ίδια στιγμή

ένας κόσμος δάκρια λιωμένα

καμένα αισθήματα

γιατί κάνεις δεν τόλμησε να γίνει η φωτιά

που θα φωτίσει τον άλλο

©γιαννης λαμπρακης

έμμονες

έμμονες

Τα χέρια

που κράτησαν  μαλακό πηλό

Να χαράξουν

την μορφή του έρωτα

Είναι μαλακότερα από αυτόν

κι έτσι η ομορφιά αντιγράφει

τους παλμούς της καρδιάς των 

την ιστορία

χρειάστηκε να φωτίσω

για να μην σβησει  η φωτιά που σιγοκαίει

στην  ολική παρουσία της νωθρότητας

μες τον όμορφο βάλτο που επιπλέουμε

η σιωπή

πάντα κρύβει την αλήθεια

με επιμέλεια συγκεντρώνει τις ενοχές μας

εκείνα που διαλέξαμε να μην βλέπουμε

στην ουσία που υπάρχουμε

το παρόν

είναι στο καθημερινό μούδιασμα

η ανημποριά μας να αισθανθούμε

ακόμα και τον δικό μας θάνατο

το μέλλον \

είναι και μένει όνειρο

που δεν μπορέσαμε

να διαβασουμε

έτσι ο ημερήσιος ύπνος

παρουσιάζει διαταραχέςστον νυκτερινό

-καταφεύγουμε στα χάπια-

τα παιδία

ξαναγράφουν την ιστορία κάθε μέρα

κι εμείς τους στερούμε τον αέρα να μην ανασαίνουν

ώστε οι μέρες να αναχωρούν  σαν αστικά

στη πόλη των ονείρων μας

τα σχέδια

ανεξίτηλα γραμμένα

στα παλαιοτέρα των ονείρων μας

χωρίς αναπνοή

για να μην υπάρχουν σαν εμάς …

κι εμείς χαιρόμαστε

την μηδενική ύπαρξη που λαχταρούμε

ο πηλός

είναι εδώ .χωρίς χέρια να τον φτιάξουν

μονό ο παλμός από κάποια όνειρα υπάρχει

παίρνει μορφή από τον ερώτα

εκείνων που διάλεξαν να κοιτάξουν το φως

κι αντιστέκονται στη νύχτα μας 

η εμορφία

απο ότι ζήσαμε κι αισθανθήκαμε

αναπνέει, μονό σ αυτά που χαρίσαμε

©λαμπρακης γιαννης

το βάθος του κόσμου

μου μένει να μετρήσω το βάθος των πραγμάτων με τους στίχους

Εκεί κρύβω την ψύχη μου

την μοιράζω σαν άνεμος

Δεν θα φυτέψω στο χαρτί όμορφες λέξεις ..

θυμίζει κλάμα μωρού , χαμόγελο ,άλλοτε χάδι

Κάποιες φορές είναι στην αγκαλιά των ερωτευμένων

Δεν μπορεί να φτάσει άλλη

\στο βάθος των πραγμάτων

ισόρροπα

μπορεί να κλείσει τις ρωγμές

που αφήνει το σκοτάδι με καθαρό φως

ξετυλίγει τον κόσμο γύρω από τον ήλιο

χρωματίζει με αρώματα

νυκτερινών λουλουδιών την ζωή

©γιαννης λαμπρακης

Η ζωή είναι γυναίκα

Η ζωή είναι γυναίκα

ψηλάφισα τις πληγές

βρήκα μονό το μαχαίρι

επάνω τις καρφωμένο

στα τραγούδια τις άνοιξης

Το θέρος του ιδρώτα και το φθινόπωρο τις απελπισίας

Τα κουφάρια από τα τζιτζίκια

δεν θα φωνάξουν πια

Έτσι μένουν

σπασμένα παιχνίδια

στη γωνία

Μα η ζωή είναι γυναίκα

γεννά μαζί με την χαρά τον πόνο

μαζί με την αγκαλιά το δάκρυ

Σε διάδρομους απογειώσεις

τα κουφάρια τις συντριβής

μα η ζωή είναι γυναίκα

©γιαννης λαμπρακης

Για ένα τίποτα

ψαχουλεύω το φως του ήλιου
μέρα με τη μέρα φωνή με φωνή
αγκομαχητό με αγκομαχητό
η κατηφόρα είναι μεγάλη
σαν ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δεν προλαβαίνεις να κάνεις όσα ήθελες-πανικός -
όλα για ένα... τίποτα λοιπόν
το μεροκάματο η κούραση

τα παιδιά σου τα παιδιά μου
χαμένα στο σήμερα, το χτες το αύριο
σκόνη συμπαντική
καταλύει την ζωή μας

τυφλός ψαχουλεύω στο φως
κι η ζωή περνά -αμείλικτα
τι κι αν δεν προλαβαίνεις -
Να χαρείς τα στήθη της αγαπημένης σου
μαράθηκαν κι αυτά
μαζί με τα λουλούδια στο παρτέρι
τόση είναι η ζωή αν κυνηγάς να χαϊδέψεις την ευτυχία
μακριά απ` τα μάγουλα της

γυμνός έρχεσαι και έτσι φεύγεις
ακόμα και τυφλός βρες την αφή σου στο σκοτάδι
χάιδεψε το χαμόγελο του παιδιού σου
μην αφήσεις τίποτα να το σβήσει

για ενα τίποτα λοιπόν
μην πεθάνεις για ένα τίποτα ζήσε

(c) γιαννης λαμπρακης

Όλα μένουν δρόμος

όλα είναι δρόμος
αποσκευές αγωνία
διάδρομοι σκοτεινοί -
πραμάτεια που μαζέψαμε -σοφία -
μέτρημα του χρόνου σε ώρες -μέρες – χρόνια-

χιόνια
στιγμές κλεμμένες
δρόμος
δύσκολος -εύκολος -
μα πάντα φτάνει στο τέρμα
τι μένει
σημάδια ακαθόριστα στην άμμο του χρόνου
μοναχικά- παράλληλα
μονοιασμένα- μουδιασμένα
δρόμος
χωρίς επιστροφή
διέξοδος το τέρμα .
Όχι πάντα -όχι για όλους -
διαλέγω το δρόμο
αλμυρά στις αποσκευές
τα δευτερόλεπτα πέτρες που με κυνηγούν
στο δρόμο
έψαξα να σε βρω
ήθελα κάποιον να του σηκώσω το βάρος
στο δρόμο
εσύ με σήκωσες
φάνηκα μικρός
όσο ήμουν μακριά σου
(c )γιαννης λαμπρακης

Σκιές

το αχνό φως
που μας έφεγγε τις νύχτιες
παραμόρφωνε τις γωνίες του δωματίου
έπεφταν οι τοίχοι
δεν μας χωρούσαν άλλο
η λάμψη
έφτανε μέχρι τα πέρατα του σύμπαντος
έπρεπε να δεις μεσ` τα μάτια τους
ότι υπήρχε ζωή

ακόμα και ο πόνος τις ελπίδας
χάνονταν μέσα στη δίνη της

το πάτωμα ήταν γέρο
το ταβάνι έλειπε
το αχνό φως
που έφεγγε τις νύκτες
έριχνε στους τοίχους την σκιά μας
(c)γιαννης λαμπρακης

ισορροπία

Μαζεύω σκιές και βήματα , φτιάχνω δρόμους
απλώνω σκέψεις στον αέρα , λουλουδίζεις ανθισμένη
σκέψη μοναχή ξεβυζοτη κόντρα στον καιρό
ξυπόλητες εικόνες μουσκεμένης ζωής τραγούδια

στημόνι και υφάδι ,μα συ σαΐτα τρυπάς τη ζωή
μέσα σε παγωμένες λάσπες τριγυρνάς

περιπλάνηση άσκοπη , ηλεκτρικά κανάλια
με επαφές που ακουμπούν το άπειρο
τρυπάνε τις οθόνες ,με το μονότονο θόρυβο των πλήκτρων
πιάνεις στεριά ,χαμένος,στο ηλεκτρικό ένα -μηδέν

μεταλλάξεις στην ραχοκοκαλιά σου ,να γίνεις ανθεκτικός
έχεις πολλά να σηκώσεις ακόμα
αριθμούς που πνίγουν την ζωή
τιμαλφή αλλάζουν χέρια
εικόνες ψηφιακές ,ισορροπία ,τηλεκοντρόλ ,σαπουνόπερες

οι μέρες μας αληκτούν σκυλιά πηνασμένα αδέσποτα
οι γωνίες και τα καλντερίμια γινήκαν για μας
οι δρόμοι χορταριάσανε , σα βρούμε ο ένας τον άλλο
θα τρίξουν τα σκοτάδια


(c)γιαννης λαμπρακης

Άσε με να είμαι κοντά σου

Δεν θα ενοχλήσω
είναι κουραστικό το ταξίδι μα ….
Αρκεί να φύγουμε μαζί
Αρκεί να περάσουμε την πόρτα
Αρκεί να ξεφύγω από την νύκτα

Ξέρω έχεις ετοιμαστεί

Δεν υπάρχει πια χώρος μα …

Ήθελα να δω το καθαρό ουρανό
Δεν θέλω να είμαι μια μουτζούρα στον τοίχο
Ήθελα να γίνω ο αέρας που θα μπει από το παράθυρο
Να σε δροσίσει

Παντού μύρισε το καλοκαίρι
κι εγώ ψάχνω ακόμα
τα παλάτια που έκτιζα
τις θάλασσες που ορκιζόμουν πως θα κουρσέψω
τιν πριγκίπισσα που θα ερωτευόμουν
γι αυτό σου λέω …

όταν ξεκινήσεις δεν θα πω τίποτα
μονό επάνω στα αστερία μαζι σου
να περπατήσω
στα χνάρια που άφησε ο θεός
όταν δημιουργούσε τη θάλασσα των ματιών σου


θα καταλάβω
αν δεν γίνεται ‘
δεν θα με πειράξει.
Να το ξέρεις ..

για χάρη στο ζητώ ..
είναι σκληρό το σκοτάδι αν δεν το μοιράζεσαι
©λαμπρακης γιαννης

Να ξερες

Να ξερες
πόσα ταξίδια έκανα
μέσα στην θάλασσα που φουρτουνιάζεις
σε πόσα βράχια έγινα κομμάτια
και γυρνώ πάλι στην αλμύρα σου

να ξερες
πόσους αγρούς μύρισα
κράτησα την αναπνοή

όταν περνούσες δίπλα μου
πόσα μεθυσμένα πρωτοβρόχια
ξεδίψασαν λογής λογής λουλούδια
μίσχους ατρόμητους που ξάμωναν στον ουρανό
να δουν τον ήλιο -τον ήλιο σου

να ξερες
με πόσες πίκρες χτίστηκε η κάμαρα
που συγύριζε όνειρα στο σκοτάδι
γκρέμιζε τον ύπνο
για να γεμίσει αστέρια ο ουρανός

να ξερες
ότι μιλώντας μαζί σου
είχα αέρα για να ανασάνω και σύννεφα για να χαθώ
ένα ήλιο να με ζεστάνει
παιδικά χεριά για να του βάλουν ακτίνες
και την σκιά σου για να κρυφτώ



(C )γιαννης λαμπρακης

ξεχασμενη διαλεκτο

Θα λύσω τα μαλλιά σου ,να τα χαϊδέψω
Έτσι νοιώθει
η σταγόνα που γλιστράει επάνω
στα τριαντάφυλλα μετά την βροχή

θα σου μιλήσω
σε μια ξεχασμένη γλώσσα
λιγοστοί την γνωρίζουν
χάθηκε πια

νυχτερινές ανησυχίες
τα τραγούδια των τριζονιών
με το φως του φεγγαριού
  δάκρυ τις ευτυχίας

η μέρα δεν νοιάζεται
περιμένω το σκοτάδι
να με κρύψει
να μας κρύψει
κι ίσως κάποτε να βρούμε  την διάλεκτο
που μιλά κατευθείαν στην καρδία μας

με λυτά μαλλιά ,σαν άνεμος
τα φωτά όλα ανοικτά -αστροφωτη -
γίνεσαι λιμάνι να δέσω
παραλία που ψάχνει την περιπέτεια
μέσα στα ψέματα των ναυτικών
για γοργόνες και ξωτικά
στο κύμα που συνεχώς έρχεται για να φύγει ...

©γιαννης λαμπρακης

πυρκαγια

Οι μέρες θυμίζουν πυρκαγιά
το σήμερα ,το αύριο ,τώρα
λιώνουν το καλούπι
χρωματίζουν ροες λάβας
τις ώρες που μ` αγγίζει
το δικό σου χαμόγελο

ότι ζήτησα πότε μου
φτιάχνεται στην φωτιά που κρατάς

ανάμεσα στα δάκτυλα
το χρώμα των νυχιών
άλλοτε, καπνός
που βγαίνει από μέσα σου
κατακτώντας τον αέρα

οι μέρες μαζί σου είναι μια πυρκαγιά
τυφλώνει το χρόνο
καίονται στο φως
αναδιπλώσεις φωτιάς
που θα αφήσω να με κάψουν

(C)γιαννης λαμπρακης

 

Ρωγμες

Αξίωνα να κλείσουν οι ρωγμές εντός μου
μετρούσα λέξεις - τοίχος
για να κρατηθεί το - φως
φτιάχνονταν ο ήλιος από την αρχή
νέα διαδρομή ποιο βαθιά μέσα μας
όσο άγγιζα το φως εξαϋλωνόμουν μαζί του
(c)γιαννης λαμπρακης

λευκό χαρτί

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα το κενό ,
Πάντα έβρισκα χώρο να γεμίσω …
όνειρα ,τραγούδια
-πολλές φόρες παράφωνα –
Άλλοτε συναντούσα τη δίκια σου μυρωδιά
γέμιζε τις χαραμάδες με λουλούδια
Πολύχρωμα , αγκάθια -αρώματα

λευκές σελίδες όνειρα
όσα φύτεψα μεγάλωσαν
Δεν κατάφερα να τα ξορκίσω

Για αυτό ξεθάρρεψα
στο λευκό μ` εσένα
Μες τα αγκάθια
τα χρώματα στο φως
©γιαννης λαμπρακης

Οι στιγμές

συμμετέχουν σε αριθμητική ακολουθία
αριθμοί φτιάχνουν με τις ακολουθίες
-δεκαδικά νούμερα , ακέραια -
εξηγούν
πως φτιάχνεται ένα λουλούδι (ή ένα χαμόγελο)
τις συνισταμένες μιας φιλίας
τον έναστρο ουρανό

που κοιτώ με δέος
όταν χαμογελάς
©γιαννης λαμπρακης

θαλασσα

Υπάρχει μια θάλασσα που θέλω να κολυμπήσω
να τρέξω στο ακρογιάλι τις
να σκαρφαλώσω στα κύματα
να πνίγω στην αλμυρά


το φεγγάρι να μετρά αστερία
μέσα στα μάτια ,επάνω στα μαλλιά σου

Θα αφήσω τη νύκτα να με πάρει μαζί της
ίσως να αφήσω να με ακουμπήσει
δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω αλλιώς

θα μπολιαστώ στο σκοτάδι
το φωτεινό μονοπάτι των χειλιών σου
ταξίδια χωρίς τέλος
σε μια θάλασσα που χρόνια προσπαθώ να ναυαγήσω
(c)γιαννης λαμπρακης

σημάδια

σημάδια ομορφιάς
κρύβω
στο χρώμα που φτιάχνει
ένα λουλούδι που ακολουθεί τον ήλιο
αρωματίζοντας την ζωή
μεσ` τα μαλλιά της που στολίζουν το μαξιλάρι
φως που μπαίνει από το παράθυρο

τώρα

κοιτώ στο δρόμο
αντίπερα
το σκυλί φωνάζει
ένα πουλί κάνει κύκλους στον ουρανό
εκείνα κρατώ
όταν κλείνω τα μάτια
σαν ζωγραφιά να μείνει -δε μένουν πολλά εξ ` άλλου -
μεσα στα τσαλακωμένα σεντόνια
ψίθυροι
στο δρόμο κορναρίσματα
ώρες πολλές που φορτώνουν παγωνιά
την βόλτα τις ζωής μας

μια μέρα γερή δεν θυμάμαι να τραγούδησα
μόνο τότε που με το τρεχαλητό μας
κόσμους κουρσεύαμε
με γδαρμένα γόνατα-
εκεί που όλα ήταν καινούρια

ξυπόλυτες ώρες
τσαλακώνονται στην παγωνιά
κρατούμε για να τελειώσουμε
τη βόλτα της ζωής μας
μαραμένα λουλούδια ανθίζουν
κουρασμένες ψυχές
δεν έμαθαν να λυτρώνουν
το φως μεσ`σε μια αγκαλιά


©γιαννης λαμπρακης

 

Nουφαρα

Οι χειμώνες και τα φθινόπωρα
Παρηγορούμαι γιατί πέρασαν γρήγορα
Χάθηκαν σαν σύννεφα
Και πήραν τις βροχές και τις φουρτούνες τους.

Χαραμίστηκαν όμορφα χρόνια
πήραν σκέψεις κοφτερές μακριά

Ακόμα και δύναμή μου ξεγυμνώθηκε
Αλλά έμαθα
ότι σωστά είναι όλα
Αν παλεύεις γι αυτά
όταν στάζει ιδρώτας επάνω τους
και η αγκαλιά της ερωμένης σου θέλει ιδρώτα
για να πάς στον παράδεισο.

Εκεί βρίσκω κουράγιο να παλέψω τώρα
Δροσίζω ώρες πολλές με κούραση
και μαθαίνω στις στιγμές που έρχονται
και φεύγουν μέσα στο κονοβόλο του σήμερα

Κράτησα ατόφιο
σαν φυλαχτό τα όνειρα και τις παιδικές τρεχάλες
ασόλιαστα όνειρα
κοντά παντελόνια
σε παγωμένα χρόνια
αβέβαιη σιγουριά
με πυραμίδες απο άμμο το καλοκαίρι
και μελανιασμένα χείλια το χειμώνα

Θα πείς
σήμερα μόνο σκόνη υπάρχει σε αξίες
η ζωή
κι ο καναπές είναι οι αλάνες και οι πέτρες μας
μπροστά σ'ενα κουτί με ζωγραφιές και ημίθεους
κονσέρβα ληγμένη
ζωή ληγμένη
χρεωμένη κι ανίκανη να στεγάσει
το λαχάνιασμά μας απο το τρεχαλητό

δυσωδία βάλτου
λιμνάζοντα νερά
ακινησία
κι όμως εκεί φυτρώνουν τα νούφαρα
ότι λένε θάνατο τα σκουλήκια.

(c) Γιαννης Λαμπρακης

Ανακτώ τον χαμένο αέρα

Ανακτώ τον χαμένο αέρα
Στον αστερισμό τις ελπίδας όλα κυλούν μάταια ,νομίζεις
Οι ταξιθέτες ταχτοποιούν τους τελευταίους θαυμαστές του έργου
Πολυπαιγμένο ,ίσως ,πουν ορισμένοι
Μα πώς να περπατήσεις ,σακάτης
Που να κοιτάξεις όντας τυφλός. Σήμερα

Ανακτώ τον χαμένο αέρα
στα ξερόχορτα κοντά στις αλπικές θερμοκρασίες τις εποχής
Πονούν οι αναπνευστικοί οδοί από το κρύο που εισέρχεται
επιμένω να κατεδαφίζω την Τρία μαζί με την ωραία Ελένη
Ας μην γίνει ποτέ αυτή η μάχη ,ας σωπάσει ο Όμηρος
Αφού δεν θα έχει πια τίποτα να πει .Σήμερα

Ανακτώ τον χαμένο αέρα
Που σφραγίστηκε μαζί με τα όνειρα ,εντός μας
Χαλώ με τα χέρια πέτρες και χώματα τους παλιούς τοίχους
Δεν θα αφήσω να μείνει τίποτα
Που να θυμίζει ότι χάσαμε
Ότι χαθήκαμε
Ότι δεν έχει μέλλον
Ότι σβηστήκαν τα μονοπάτια για να βαδίσουμε .Σήμερα

Ακόμα και αν ανάκτησα ολο τον αέρα
Κάπου υπάρχει ενας βράχος να ακουμπήσω
Είναι η κληρονομία που άφησαν μες τα χωράφια και στις πέτρες
Στα μάρμαρα και στα τραγούδια
Στους στοίχους
Που φτιαχτήκαν σταγόνα σταγόνα από περασμένα αίματα
Να ποτίσουν το δέντρο της Ελλάδας μας
Με περήφανα μάτια κοιτώ τον κόσμο
Θα`με κι αύριο ήλιος
©γιαννης λαμπρακης

Χώμα

Σε γνώρισα παιδάκι να γυρνάς στις αλάνες
Να ξεσηκώνεις γειτονιές από τις φωνές
Τα καλοκαίρια κάτω από τον καυτό τον ήλιο
Στις παράλιες και στα σπαρτά να τρέχεις
Ανέμελα ,σαν τον άνεμο να σκορπάς δροσιά

Έτσι με ένα λευκό φουστάνι

παραμερίζεις δυσκολίες και προχωράς
κράτησες μόνο του Αύγουστου φεγγαράδες
και άσπρη την κορδέλα στα μαλλιά
του Σεπτέμβρη τα ηλιοβασιλέματα
και για άρωμα σου διάλεξες τη μυρωδιά
από το πρωτοβρόχι ,χώμα ,ζωή ,μάνα ,πατρίδα

επιτήδειοι ασελγούσαν επάνω σου
γιατί ήθελες να μένεις αθώα μες τα λευκά ντυμένη
έτσι σε γνώρισα παιδάκι ,αμούστακο
με το λυχνάρι σου να φωτίζεις τις νύχτες
εκεί που πάγωναν όλοι να`σε φάρος
κι εκεί που φώτιζε η μέρα να σε πατούν

σε έμαθαν τα χρόνια
έμαθες να μεγαλώνεις τα παιδιά σου
ότι κι αν κάνουν εσύ τους θες γλεντζέδες ζωντανούς
είναι η φύση το νερό ο αέρας ο όμηρος ποιος ξέρει ;
δεν θα γίνουν φαμεγοι κανενός
πάνε στον ουρανό στο γάμο
ακόμα και στο θάνατο χορεύοντας

έτσι σε γνώρισα μουτζουρωμένη
από τις πίσσες στην παράλια
διψασμένη από του ήλου την φωτιά ,το μεροκάματο
όπου κι αν σε ακούμπησα πληγωμένη
μα πάντα ζωντανή και δοξασμένη
δεν θα τους κάνεις τώρα το χατίρι
κοιτάς μπροστά σου είναι λες το χάος
μα έχεις παλικάρια και κορίτσια που μπορούν
να στήσουν από το μηδέν αυτό το κράτος
©γιαννης λαμπρακης

Αφροδίτη

φέρνω την εικόνα
που μου χάρισες
όλα γίνονται όμορφα
δεν έχει σημασία τι μένει

άξια έχει ένα χαμόγελο
δεν είναι δικό μου ,(ποτέ δεν ήταν )

η ομορφιά του

θέλω ν ακούσω την ανάσα
ν` αγγίξω τη δύναμη
έτσι , έχω κάτι αθάνατο
από εσένα

ίσως να γυαλίσουν
τα θολά μάρμαρα ξανά
η σμίλη και το κοπίδι
φτιάξουν μια Αφροδίτη νεα
ίσως
να μην βρεθεί τραγούδι να πω ποτε
ίσως ….
Μα θα μείνει αυτό το χαμόγελο
©λαμπρακης γιαννης

 

Η σκιά

το μεσημέρι
μια κουκκίδα φαντάζει η ζωή μας
από το φως του ήλιου
την ώρα εκείνη οι σκιές ψάχνουν την σκιά τους

ο αέρας πνικτικός -ζέστη-
μάζευε αποκαΐδια

στις γωνιές
ακόμα κάποιες σπίθες κρατούσαν
έτρεμε η σκιά του ήλιου

στα πεζοδρομία έκαιγαν ακόμα
όνειρα και φωνές
κουρνιαχτό νέας ζωής
προσδιόριζαν τον περίγυρο
τις καινούργιας σκιάς μας

σου κρατούσα το χέρι
έχουμε πολύ δρόμο ακόμα -δεν φτάνει μια φωτιά-
πρέπει να κάψουμε και να καούμε
αλλιώς τίποτα νέο δεν θα φυτρώσει
εκτός την σκιά τις σκιάς μας



(c)γιαννης λαμπρακης

Κι αν ήθελα

Κι αν ήθελα να είμαστε κοντά
είναι για να βλέπω στα μάτια σου
έκρηξη ηφαιστείου

τον ιππόκαμπο
να ερωτοτροπεί με την αμοιβάδα
όλα εκείνα που πλάθουν φως

τα κοστούμια με τριμμένες

τις ραφές πλημμυρίζουν ζωή
στη σκηνή το φινάλε των εραστών
που έπλασαν στο χρόνο μια ακτίνα φως
σπάζοντας τα καλούπια
για να χωρέσει η στιγμή
που κανένας δεν εχει λόγια να ζωγραφίσει

ερωτικά φαντάσματα
πίνουν το νερό από τη γούρνα της ζωής

περνούν οι μέρες
αφήνοντας γραμμή στην άμμο του χρόνου
που θα σβήσει το κύμα
©γιαννης λαμπρακης

αθανασια

έσπασε η γη σε πολλά κομμάτια
από ενα  αγκάθι που πάλευε  το χώμα
για να ψιλώσει το τριαντάφυλλο
έπρεπε
για να φτάσει παντού το άρωμα
από την ομορφιά σου

να φτάσει  στον ουρανό

σαν ένα αστέρι την ώρα τις δημιουργίας του
εκεί
που γεννιούνται όλα
χρόνος φως χρώμα και ανάσα
βελούδινη αφή
αθανασία της στιγμής
μέσα σε θορύβους
αγκάθια και λουλούδια

©γιαννης λαμπρακης