Τροχιές

Κύκλους

μετρώ της ζωής

τα κατ` εξακολούθηση ηλιοστάσια

οι εποχές-φθορά παντού-

οι στιγμές

κινούμενες εικόνες στην ακινησία του χρόνου

δίνουν άξια μάταιη

στη φύση τις ζωής -η ζωή τις φύσης -

αδυναμία

χορτάρι στους λόφους του κόσμου

αντιστέκεται λυγίζει

ξαναπατάει στα πόδια του

κοιτά τον ήλιο ,μένει εδώ -αδύναμο-

παντοκράτορας

ο θάνατος ,λαξεύει περίτεχνα την ζωή

αθάνατος υπερόπτης χρωματιστής -αξιοποιός-

ζωοδότης ζωοκλέφτης

πάντα εκεί αντάμα-προς μάτην μας -

έρωτας

κλέφτης πυροδότης -πυρολάτρης -

συκοφαντεί την ανία απαράμιλλος ταραχοποιός

εξαφανίζει αντιστάσεις -αποστάσεις -

ισοπεδώνει ,εξυψώνει καταρρακώνει τα βάθρα

ο άνθρωπος

ταραχοποιός τις μετάλλαξης

οξύθυμος εγωπαθής ρολοδώτης

κριτής υπαρκτός -ανύπαρκτος -

ζωντανός ερωτοκλέφτης-θαμμένος μηδενιστής-

(c)γιαννης λαμπρακης

Στα κύματα

Μέσα στη βουή

αγναντεύω την πορεία -το ποτάμι -της ζωής

όποτε τόλμησα να κοιτάξω πίσω έχασα το φως μου

οι καθρέπτες δεν είχαν καμιά άξια

κανένα είδωλο δεν αντί-στεκονταν

χωνευτήρι του χρόνου περιδίνηση χάους

ήρωες μνημεία μάρμαρα ερείπια όλα

τα έφαγε ο χρόνος και το φεγγάρι

ο ήλιος και η δροσιά της αυγής

το φως να βγαίνει από τις κορφές

να λιάζεται νωχελικά στα ακρογιάλια

απανωτά χάδια του πελαγίσιου αέρα

μοναδικός μάρτυρας υπεράσπισης

γραφτά και άγραφα τραγούδια

περιμένουν χίλια ερωτικά να τα ειπουν

χάδια να καρτερούν τα σώματα

και μέρες να νυχτώσουν

ξεσκίζοντας το υφάδι τις κόλασης

οι μάχες περιμένουν

ήρωες να τις τελειωνόσουν

γητεύω τις ώρες να δω ,μάταια

το Έβερεστ θυμίζει στήθος γυναίκας

κατακτήθηκε μα ποίος τολμά να το ανηφορίσει

ξέμηνα τυφλός μέσα στο χρόνο

περιμείνω

ήλιους και φεγγάρια αστέρια

ώρες γεμάτες ρετσίνι και πεύκο

αλμύρα και έρωτα

γεύομαι τη ζωή σταγόνες

δίψασα να περιμένω

κινώ κατά που σκοτεινιάζει και περιμένω τη νύκτα

εσένα στη νύκτα

λευκό πανί στο πέλαγος

να αγναντέψω από το σούνιο

σημάδι νίκης

αλλιώς τα κέρινα φτερά

θα βιδώσω για να ξεπεράσω τους άνεμους

δε με νοιάζει αν καώ

ούτε αν λιώσουν

θέλω μόνο το δικαίωμα στο ταξίδι

να φουρτουνιάσω τις θάλασσες

σύντροφος του Ποσειδώνα

υποτακτικός στα κοχύλια

να διαφεντέψω την ρωτά των κυμάτων

(c)γιαννης λαμπρακης

κανένας

Μες τα λακκάκια του χειμώνα ωριμάζει η άνοιξη

στις λάσπες των ηφαιστείων  υαλοποιεί τις πέτρες

η δυναμική του απόκοσμου στην καρδιά του κόσμου

μετρημένα αμέτρητα τα παρσέκ και έτη φωτός

 υαλοπίδακες ευτυχίας σε δυο λέξεις

μια δικιά σου ,μια δικιά μου

έτσι φουντώνει το παιχνίδι των αιώνων

ασταμάτητα η ζωή κουβάλα τον έρωτα της

συνυφασμένο μες τον αιώνιο θάνατο

 βρεθήκαμε τυχαία

με τέτοια τερτίπια δεν αγκομαχάει η ζωή

δεν είσαι δικιά μου δεν σου ανήκω

όμως έχεις το κάλεσμα τις σηρήνας

την ομορφιά της Αφροδίτης

για μένα θα κρατήσω το κατάρτι του Οδυσσέα

να δεθώ γιατί φοβήθηκα είναι αλήθια

η ομορφιά σου κάτι ποιο πάνω από αιώνια

σαν άλλος ''κανένας ''θα πορευτώ

ίσος να αγγίξω το περίγραμμα

εσένα ,την σκιά ,τον ήχο της φωνής σου ...

εδώ να στρώνω λουλούδια την δικιά σου αθιβολή

ξυλοκόπος να φτιάξω το κρεβάτι που θα ξαποστάσεις

πεζός να ανοίξω το δρόμο για να με κυριέψεις

(c)γιαννης λαμπρακης

η κληρονομιά

Το μεταλλείο της ζωής

-στοές ατελείωτες -

κινάει από τoν έρωτα

μόνος μαζί με το θάνατο

αθάνατοι κι οι δυο ,αρχινημένο τέλος

μοιράζονται τα χ(ρ)ώματα στη γη

η κληρονομιά

να σηκωθεί το φως

ποιο πέρα πάνω να δούμε μακριά

βλέπεις το λάθος

είναι τα ποδιά μεσ` τη λάσπη

γήινη ομορφιά

μα η ψυχή περνά τα σύννεφα

σαΐτα ερωτική με το χορό της ζωής

ανεμπόδιστο κεντρί τις ζωής τρύπα

τις σάρκες νιάτα

ξαμολάει ομορφιές

σμίγουν κορμιά ενώνονται καημοί

μοιράζονται σε κομμάτια το φως

τοίχος πανύψηλος

το αύριο του ηλίου

φωτεινές πέτρες τα πάθη που ξαμολήθηκαν

να κουρσέψουν όνειρα

αθάνατα

(c) γιαννης λαμπρακης

Έρωτας

Οι φωνές αιώνων

στο ξετροχάλιασμα των αστεριών

η ανάκλαση τις θάλασσας

με ομορφοχτενίζμενα τα μαλλιά τις

κοιτούν την άβυσσο

χωρίς ερωτηματικά

πάρα μόνο με απόφαση

να συντρίψουν τις άξιες

φωτιά να κατακαίει στην ερημιά

το εφήμερο το θείο

πυρσός διώχνει τιν σκόνη του σύμπαντου

ξεπλύνει τα μάτια με υφάλμυρο νερό

ξανοίγεται στα σκαλοπάτια που κτίζει

από το χώμα στον ουρανό

πέτρα την πέτρα

όλα διαφορετικά -διάφανα -

στα φτερά τις άπτερου νίκης

ανάμεσα στα παρσεκ του χάους

μόνο σκαλοπάτι -να μην στεριώσει -

αμέθυστο με τον πρωινό ήλιο

στο πρώτο φως στεριώνει το λουλούδι

κάθε φορά διαφορετικό

και πάντα νέο αρωματίζει

-ω έρωτα -

με αστρόφωτα μάτια

τυφλώνεις

σαν άλλος όμηρος τραγουδάς

όσους σπαράζουν

στην εξομολόγηση τους το όνομα σου

σα ορίζοντας γαλανός

και μια γεύση στίφη

κρατά στον ουρανίσκο του μυαλού

τη μοναδική ατόφια γεύση της ζωής

(c)γιαννης λαμπρακης

μικρές περιπλανήσεις

Μικρές περιπλανήσεις

μια περιστροφή που ζαλίζει τη γη

ακουμπάμε τα δάκτυλα στη στάχτη

χορεύουμε χαοτικά

αυτό το λέτε πως είναι η ζωή

μικρές περιπλανήσεις

λέξεις που ανασαίνουν αέρα

για να αποδείξουν αδιέξοδα

αν τολμούσαμε

να πούμε ότι δεν ειπώθηκε πότε

καμιά σκιά δεν θα υπήρχε

μικρές περιπλανήσεις

στίχους που φτιάχνουν καράβια

θάλασσες κουρσεύουν έρωτες να καούν

σε τρυφερά μάγουλα

χείλια τραγούδια

σε μάτια θαλασσινά

πυρίμαχα λουλούδια που ζουν αιώνια

μικρές περιπλανήσεις

σε μια κάμαρη κλειδωμένη

ο ήλιος άδικα χτυπάει τα παράθυρα

καλντερίμια απάτητα

το κρεβάτι ατσαλάκωτο

ίσος καταμεσής της νύκτας

λάμψει το φεγγάρι

(c)γιαννης λαμπρακης

στα χαλίκια

Έρημο το ακρογιάλι

η θάλασσα ανήσυχη

-η ελπίδα κυλά στα χαλίκια-

η κάψα του μεσημεριού

στο αιώνιο πήγαινε έλα

Σαν την φύτρα που ξυπνά

Το κύμα

το αύριο

η αλμύρα

ένας σκοπός η ζωή

Στα πόδια σου

ο Όμηρος

Τυφλωμένος τραγουδά

να μην χαθείς

σε κανένα αύριο

γραφεί την ευτυχία

με κεφαλαία γράμματα

στο θαλασσινό ορίζοντα

με τους γλάρους

στα ξάρτια να αλητευουν το γλάζιο

μέχρι να σκεπαστεί η ψυχή τους

©γιαννης λαμπρακης