η κληρονομιά

Το μεταλλείο της ζωής

-στοές ατελείωτες -

κινάει από τoν έρωτα

μόνος μαζί με το θάνατο

αθάνατοι κι οι δυο ,αρχινημένο τέλος

μοιράζονται τα χ(ρ)ώματα στη γη

η κληρονομιά

να σηκωθεί το φως

ποιο πέρα πάνω να δούμε μακριά

βλέπεις το λάθος

είναι τα ποδιά μεσ` τη λάσπη

γήινη ομορφιά

μα η ψυχή περνά τα σύννεφα

σαΐτα ερωτική με το χορό της ζωής

ανεμπόδιστο κεντρί τις ζωής τρύπα

τις σάρκες νιάτα

ξαμολάει ομορφιές

σμίγουν κορμιά ενώνονται καημοί

μοιράζονται σε κομμάτια το φως

τοίχος πανύψηλος

το αύριο του ηλίου

φωτεινές πέτρες τα πάθη που ξαμολήθηκαν

να κουρσέψουν όνειρα

αθάνατα

(c) γιαννης λαμπρακης