κανένας

Μες τα λακκάκια του χειμώνα ωριμάζει η άνοιξη

στις λάσπες των ηφαιστείων  υαλοποιεί τις πέτρες

η δυναμική του απόκοσμου στην καρδιά του κόσμου

μετρημένα αμέτρητα τα παρσέκ και έτη φωτός

 υαλοπίδακες ευτυχίας σε δυο λέξεις

μια δικιά σου ,μια δικιά μου

έτσι φουντώνει το παιχνίδι των αιώνων

ασταμάτητα η ζωή κουβάλα τον έρωτα της

συνυφασμένο μες τον αιώνιο θάνατο

 βρεθήκαμε τυχαία

με τέτοια τερτίπια δεν αγκομαχάει η ζωή

δεν είσαι δικιά μου δεν σου ανήκω

όμως έχεις το κάλεσμα τις σηρήνας

την ομορφιά της Αφροδίτης

για μένα θα κρατήσω το κατάρτι του Οδυσσέα

να δεθώ γιατί φοβήθηκα είναι αλήθια

η ομορφιά σου κάτι ποιο πάνω από αιώνια

σαν άλλος ''κανένας ''θα πορευτώ

ίσος να αγγίξω το περίγραμμα

εσένα ,την σκιά ,τον ήχο της φωνής σου ...

εδώ να στρώνω λουλούδια την δικιά σου αθιβολή

ξυλοκόπος να φτιάξω το κρεβάτι που θα ξαποστάσεις

πεζός να ανοίξω το δρόμο για να με κυριέψεις

(c)γιαννης λαμπρακης