παιδικά όνειρα

όσα μπορέσαμε να ξαναζήσουμε

οι σκιές που μας στοιχειώνουν

Εκεί που καταφέραμε να κρυφτούμε

Σαν αισθήματα που τείνουν στο άπειρο

Όπως ο θεός …

Πεπερασμένο άπειρο

.μέσα στην απόγνωση τις μοναξιάς

Και την αγωνία τις αγάπης

Άφθαρτες στιγμές

Σε μια φθίνουσα πορεία

αγκαλιά τις κόλασης

Τόσο αληθινή

Όσο και η μέρα που τελείωσε

μέσα σε ασήμαντους δρόμους

κυκλικά αισθήματα

ξεχειλίζουν απόγνωση

χωρίς να ξέρεις το γιατί

γίνεσαι η φωτιά και το κερί

την ίδια στιγμή

ένας κόσμος δάκρια λιωμένα

καμένα αισθήματα

γιατί κάνεις δεν τόλμησε να γίνει η φωτιά

που θα φωτίσει τον άλλο

©γιαννης λαμπρακης