Η ζωή είναι
γυναίκα
ψηλάφισα τις
πληγές
βρήκα μονό το
μαχαίρι
επάνω τις
καρφωμένο
στα τραγούδια
τις άνοιξης
Το θέρος του
ιδρώτα και το φθινόπωρο τις απελπισίας
Τα κουφάρια
από τα τζιτζίκια
δεν θα φωνάξουν
πια
Έτσι μένουν
σπασμένα
παιχνίδια
στη γωνία
Μα η ζωή είναι
γυναίκα
γεννά μαζί με
την χαρά τον πόνο
μαζί με την
αγκαλιά το δάκρυ
Σε διάδρομους
απογειώσεις
τα κουφάρια
τις συντριβής
μα η ζωή είναι
γυναίκα
©γιαννης
λαμπρακης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου