ξεχασμενη διαλεκτο

Θα λύσω τα μαλλιά σου ,να τα χαϊδέψω
Έτσι νοιώθει
η σταγόνα που γλιστράει επάνω
στα τριαντάφυλλα μετά την βροχή

θα σου μιλήσω
σε μια ξεχασμένη γλώσσα
λιγοστοί την γνωρίζουν
χάθηκε πια

νυχτερινές ανησυχίες
τα τραγούδια των τριζονιών
με το φως του φεγγαριού
  δάκρυ τις ευτυχίας

η μέρα δεν νοιάζεται
περιμένω το σκοτάδι
να με κρύψει
να μας κρύψει
κι ίσως κάποτε να βρούμε  την διάλεκτο
που μιλά κατευθείαν στην καρδία μας

με λυτά μαλλιά ,σαν άνεμος
τα φωτά όλα ανοικτά -αστροφωτη -
γίνεσαι λιμάνι να δέσω
παραλία που ψάχνει την περιπέτεια
μέσα στα ψέματα των ναυτικών
για γοργόνες και ξωτικά
στο κύμα που συνεχώς έρχεται για να φύγει ...

©γιαννης λαμπρακης