Χώμα

Σε γνώρισα παιδάκι να γυρνάς στις αλάνες
Να ξεσηκώνεις γειτονιές από τις φωνές
Τα καλοκαίρια κάτω από τον καυτό τον ήλιο
Στις παράλιες και στα σπαρτά να τρέχεις
Ανέμελα ,σαν τον άνεμο να σκορπάς δροσιά

Έτσι με ένα λευκό φουστάνι

παραμερίζεις δυσκολίες και προχωράς
κράτησες μόνο του Αύγουστου φεγγαράδες
και άσπρη την κορδέλα στα μαλλιά
του Σεπτέμβρη τα ηλιοβασιλέματα
και για άρωμα σου διάλεξες τη μυρωδιά
από το πρωτοβρόχι ,χώμα ,ζωή ,μάνα ,πατρίδα

επιτήδειοι ασελγούσαν επάνω σου
γιατί ήθελες να μένεις αθώα μες τα λευκά ντυμένη
έτσι σε γνώρισα παιδάκι ,αμούστακο
με το λυχνάρι σου να φωτίζεις τις νύχτες
εκεί που πάγωναν όλοι να`σε φάρος
κι εκεί που φώτιζε η μέρα να σε πατούν

σε έμαθαν τα χρόνια
έμαθες να μεγαλώνεις τα παιδιά σου
ότι κι αν κάνουν εσύ τους θες γλεντζέδες ζωντανούς
είναι η φύση το νερό ο αέρας ο όμηρος ποιος ξέρει ;
δεν θα γίνουν φαμεγοι κανενός
πάνε στον ουρανό στο γάμο
ακόμα και στο θάνατο χορεύοντας

έτσι σε γνώρισα μουτζουρωμένη
από τις πίσσες στην παράλια
διψασμένη από του ήλου την φωτιά ,το μεροκάματο
όπου κι αν σε ακούμπησα πληγωμένη
μα πάντα ζωντανή και δοξασμένη
δεν θα τους κάνεις τώρα το χατίρι
κοιτάς μπροστά σου είναι λες το χάος
μα έχεις παλικάρια και κορίτσια που μπορούν
να στήσουν από το μηδέν αυτό το κράτος
©γιαννης λαμπρακης